دانلود,پاورپوینت بررسی شهرنشینی در جهان سوم و تنگناهای آن,pptx
 
 
بخشی از مطلب
 
 
در دوره شهری شدن درون‌زای جهان سوم، معمولا سه عامل بیش از همه در شکل‌گیری شهرنشینی تاثیر داشته‌اند این عوامل عبارتند از: 
۱) عامل سیاسی: پدیدآمدن حکومت‌های متمرکز با ارتش حرفه‌ای 
۲) عامل اقتصادی: رونق تجارت در مسیرهای دور و نزدیک 
۳) عامل عقیدتی یعنی مذهب 
روی آوری بشر به یک جانشینی متعاقب کشف کشاورزی، نظام ده‌نشینی را به‌وجود آورد. اما با توجه به عامل جغرافیایی، خصوصا منابع محدود آب و همچنین نبود تکنولوژی مناسب، هر ده جمعیت محدودی را در خود جای می‌داده، از طرف دیگر وجود نظام ایلی در کنار نظام ده‌نشینی، همیشه تهدیدی برای روستا بوده است – که روستاییان را به چاره‌اندیشی واداشته بود. همچنین توجه به افزایش تولید، همگام با افزایش کند جمعیت ایجاد اتحادیه‌های ارادی دفاع و سازماندهی جمعی تولید را الزامی ساخت. از این رهگذر اتحادیه‌های عشیره‌ای پدید آمد که نوعی حکومت ملوک‌الطوایفی کوچک به‌شمار می‌رفت. وجود دائمی جنگ و گاه به عهده داشتن امور مذهبی زمینه تمرکز قدرت را فراهم می‌آورد. حکومت مالک کلیه زمین‌ها می‌شد و استثمار روستاییان و حتی خود شهر که حاکمیت در آن اسکان گرفته به وسیله حاکمیت متمرکز عملی می‌گشت و هر سه رکن جامعه یعنی ایل، ده، شهر زیر سلطه حاکمیت متمرکز فردی قرار می‌گرفتند. کاستللو در این زمینه می‌گوید: « نظام اقتصادی معیشتی خاورمیانه تا قبل از قرن نوزدهم بر اساس قرارداد تصرف زمین استوار بود. 
یعنی مالکیت زمین از آن دولت بود و کشت‌کاران و نخبگان روستایی حق بهره‌برداری از آن را نداشتند. در امپراتوری‌های عثمانی و ایران، زارعان می‌توانستند به کشت اراضی حکومت مبادرت ورزند اما این امر برای ایشان حق دائمی پدید نمی‌آورد. درآمد مستقیما به حکومت تعلق داشت و از نظر تئوری نمی‌توانست به اخلاف زارعینی که مالیات می‌پرداخته تعلق گیرد.» (۳) دکتر پیران می‌گوید: « رونق تجارت، شهری‌شدن خاورمیانه را به‌شدت تسریع کرد و ناتوانی وسایل طی فواصل جغرافیایی، سبب گردید تا ایستگاه‌های سرراهی محل اقامت کاروانیان در موارد متعدی به شهر تبدیل شود. پس عامل تجارت در کنار حکومت به پیدایش شهرهای بسیاری منجر شد و شبکه‌ای از شهرها در مسیر راه‌های اصلی اتصال شرق به غرب آن زمان پدید آمد. تاثیر مذهب بر حیات شهری چه در دوره‌ای که مذهب و سیاست نهاد واحدی به‌شمار می‌رفتند و چه در دوران جدا شدن و تمایز این دو، بسیار تعیین‌کننده بوده است... پس ترکیب سه عامل یعنی عوامل سیاسی، اقتصادی و عقیدتی یا مذهب، زمینه‌ساز پیدایش شهرهای بسیاری در منطقه گردید که یا از توسعه روستاها پدید آمدند یا آگاهانه و اندیشیده (توسط شاهان ) از صفر بنا شدند. 
این شهرها در صورت وجود امنیت و ثبات، توسعه‌ای در خور تجربه می‌کردند و با از میان رفتن ثبات سیاسی و امنیت و حمله اقوام بیابان‌گرد، شهرها از نظر تکامل اجتماعی به عقب بازگشته و این تکرار می‌شده. » (۴) اما باید دانست که موثرترین عامل همان حکومت است و شهرهایی رشد می‌کردند، که اراده سلطان به آن تعلق می‌گرفت. اما اینکه این نوع شهرنشینی متعادل بوده است یا خیر، قضاوت مشکلی است اما هر چه بوده وابستگی شهرهای امروزی را نداشته است. با شروع شهری شدن از خود بیگانه و مشروط و تحمیلی، آهنگ تغییرات به‌شدت تند شد و تحولات همه‌جانبه‌ای در ارکان جوامع پدید آمد. لیکن تحولات حادث شده به‌گونه‌ای نبود که رنج و ستم تاریخی را پایان بخشد و عقب‌ماندگی قرن‌ها را جبران نماید. بلکه در حقیقت مشکلات کهن با لباسی نو، دوباره و با ابعادی به مراتب گسترده‌تر ظاهر شدند و همان حاکمیت گذشته که مالک همه چیز بود، در شبکه امپریالیسم جهانی نیز مالک همه چیز شد. و اضافه بر آن سبب از هم‌گسیختگی شبکه شهری، ظهور تقدم و تسلط یک یا دو شهر در شبکه شهری کشورها، اتکای آنها به واردات کالا و ادغام اقتصاد و جامعه گاه به جبر در اقتصاد آزاد جهانی شد. این دوره از شهرنشینی اگر چه خود به مراحل شهر استعماری، شهر تجارتی و شهر صنعتی تقسیم شده است. اما در کل ویژگی‌های مشترکی دارند آن چنانکه دیدم، در دوره اول شهرهای بزرگ در داخل خشکی‌ها به وجود می‌آمد و دیوار شهرها اهمیت حیاتی داشت، اما این‌بار بنادر رشد می‌یابند و مرکز اخراج منابع می‌شوند به سوی دول استعمارگر، همچنین شهری شدن مجزا از روستا صورت گرفته است. 
به‌طور کلی عواملی که سبب ایجاد شهرها در این دوره شد، عبارتند از: 
۱) عامل سیاسی به اضافه عوامل وابستگی 
۲) اخذ تکنولوژی و گسترش صنایع نفت و غیره 
۳) بهبود حمل و نقل 
علل به وجود آمدن شهر استعماری فقط حفظ و کنترل سایر مناطق و اخراج منابع تولید شده و تخلیه کالاهای ساخت غرب بود. بدین سبب، بیشتر به بنادر توجه داشتند. چون بنادر محل تلاقی راه‌های دریایی با راه‌های زمینی و راه‌آهن بود. شهرهای استعمارزده، هر نقشی که در دوره استعمار می‌پذیرفتند تنها در جهت نیاز استعمار به آن نقش شهری بود. اما از آنجا که حاکمیت گذشته، همان‌طور مالک همه چیز باقی ماند و همه چیز را رقم می‌زد، حیات شهرها نیز به دست او در گردش بود. ایجاد پایتخت‌های جدید، اسکان اجباری عشایر، ایجاد مراکز نظامی مسائلی‌اند که حیات شهرهای جدید را ورق می‌زنند. کاستللو در مورد ایران می‌گوید: ایران یک جامعه سرمایه‌داری است.