پاورپوینت بررسی معماری مرکز هنری وکسنر
 
بخشی از مطلب
 
دیکانستراکشن دیکانستراکشن در فارسی به ساختار زدایی ، شالوده شکنی ، واسازی ، بنیان فکنی ، ساختار شکنی و بن فکنی ترجمه شده است . شاید این کثرت اسامی به دلیل آن باشد که دیکانستراکشن یک نگرش چند وجهی و چند معنایی به دال و مدلول و هر نوع متنی دارد.
دیکانستراکتیویسم «Deconstruction» یا ساختار شکنی برای اولین بار در دهه های 60 و 70 توسط فیلسوف فرانسوی، الجزایری ژاک دریدا «Jacques Derrida» در عرصه فلسفه و ادبیات مطرح شد. دریدا گفتار فلسفی غرب را که در گفتار مقدم بر نوشتار است را زیر سوال برده و مفاهیم جدیدی را در رابطه با گفتار «speech» و نوشتار «writing» بیان می کند. او بین نوشتار و گفتار فرق می‌گذارد و می‌گوید در طول تاریخ غرب از افلاطون تا به حال، تأكید بر لوگوسانتریك بوده است؛ یعنی تاکید بر روی گفتار . به بیان دیگر تقدم گفتار بر نوشتار و وحدت میان دال و مدلول. یعنی هر جا دال می¬آید، مدلول هم باید باشد. این اساس لوگوسانتریسم است كه دریدا این نظریه را نقد می‌كند.
 
 
معنی دکانستراکتیویسم در فرهنگ لغت «لیتره» در زبان فرانسوی در غالب سه معنا آورده شده است: اولین مورد اصطلاح دستوری آن است، به معنای بر هم زدن ساختار دستوری واژه‌های یك جمله . به عبارتی دیگر، اگر كلمات یك جمله را عوض كنید، آن جمله را دكانستراك كرده‌اید. معنای دوم، معنای باز كردن و پیاده كردن است، یعنی باز كردن و پیاده كردن قطعات یك دستگاه، برای حمل آن به جای دیگر. اما معنایی كه خیلی به ژاک دریدا بسیار به آن توجه می‌كند، معنای «رفلكسیو» آن است؛ یعنی خودساختارشكنی که از خارج تحمیل نمی‌شود، بلكه ساختار، خود به خود تغییر پیدا می كند.
 
دیکانستراکشن از منظر معماری
با اينكه سال 1988 سال اوج ديكانستراكشن به شمار مي آيد اما نزديك به يك دهه بود كه جهت گيري هاي طراحي به اين سمت بود. قبل از آغاز سال 80 مشخص بود كه اتفاق جديدي در شرف وقوع است . به نظر مي رسيد كه معماران مختلف در جاهاي متفاوتي ساختمان ها و قطعاتي از ساختمان ها را با زواياي عجيبي در معرض نمايش قرار مي دهند به گونه اي كه شديداً‌با يكديگر برخورد داشتند و حتي در يكديگر نفوذ مي كنند . 
از نخستين آثاري كه سرآغاز اين حركت بودند مي توان به موزه هنر هاي دستي « مه ير »  در فرانكفورت ( 1979) ،‌موزه ي عالي « مه ير »‌براي آتلانتا ،‌جورجيا (‌1980)‌و ... اشاره كرد . 
در تمام اين آثار كه قبل از موزه ي هنرهاي بصري وكسنر طراحي شدند نوع خاصي از هندسه طراحي شده بود كه با هندسه ي ديگر آثار معماري متفاوت بود.
 
آیزنمن و معماری دیکانستراکشن
دیکانستراکتیویسم از اواخر دهه 80 توسط معمارانی مانند پیتر آیزنمن «Peter Eisenman»، برنارد چومی «Bernard Chumi» و ... در معماری مطرح شد. دیکانستراکتیویسم سعی دارد تا ساختار اندیشه و نظم محوری را که به جهان ما تحمیل شده را تغییر دهد. چنین معنایی که از طریق ساختاری نظام یافته تحمیل می شود، تفسیرهای دیگری که در همان زمینه با اعتباری یکسان عرضه می شوند را سرکوب کرده و امکان تنوع فکری و ذهنی خارج از این چهارچوب را به خصوص از مخاطب می گیرد.دیکنستراکتیویسم با نگاهی متفاوت ، قواعد زیباشناسانه معماری، بالاخص بیان و نظم فرمال و خطی را به چالش در آورده و بنیان فکنی می کند؛ رویکردی جدید در معماری جهت یافتن تعاریفی نوتر از درک مفاهیم زیبایی شناسی در گستره فرم و معنا. دوری از نظم دکارتی، هندسه، تجزیه فرم و فقدان هر گونه مرکزیتی با به کارگیری عناصر متضاد و ابهام در روابط بین آنها از خصوصیات این سبک به شمار می رود.
 
در مقایسه ای کلی می توان گفت که دیکانستراکتیویسم نیز مانند مدرنیسم و پست مدرنیسم، یک فرآوری جهانبینی و پارادایم ابژه محور است و بر همین اساس معماری خود را مطرح می کند. اما مساله حایز اهمیت، محدود کردن معماری به صرف دیدگاهی زیبایی شناسانه است. البته باید اذعان داشت که مسایل عملکردی و ساختاری معماری مدرن و توجه به جنبه های ظاهری و تزیینی در معماری پست مدرن در کنار نظریه های کانستراکتیویسم معماری را به چیزی کمتر از کلیتی که باید دارا باشد کاهش می دهند. تک تک این موارد به عنوان یک مهم می توانند در طراحی و ساماندهی فضا موثر باشند، اما نمی توان ماهیت معماری و نیازهای انسانی، اجتماعی را در این دیدگاه هاکرد. 
 
 
پیتر آیزنمن:
پیتر آیزنمن متولد 11 آگوست سال 1932 در نیوارک ،ایالت نیوجرسی است .  یکی ازمعماران مشهور قرن 20 ام آمریکا است. این معمار در زمینه دیکانستراکشن فعالیت کرده و جزوگروه 5 نفره «آیزنمن،چارلز گواتمی،جان هیداک،ریچارد میر و میشل گریوز» است که آثار خود را در سال 1969، درموزه هنرهای مدرن، در قالب ساختارشکنی مطرح کرده و متعاقبأ در سالهای بعد هر کدام شیوه های منحصر بفرد و آرمان گرایانه ای را توسعه داده اند. آیزنمن درجه لیسانس معماری خود را از دانشگاه کرنل و فوق لیسانس معماری را از دانشگاه کلمبیا، درجه فوق لیسانس هنر و دکترای خود را از دانشگاه کمبریج اخذ کرده است. نقطه شروع آیزنمن آیین افلاطونی است . نخست صورت ناب بود و ذهنی و کامل که از طریق هبوط پیوسته و متواتر به واقعیت نزدیک می شد.
 
تفکر آیزنمن غیردینی است و چنین تفکری در شرایط امروزین این احساس را به دست می دهد که کاملا از اینگونه مسائل جداست .تئوری های وی در معماری، آزادی و استقلال رشته پژوهشی را دنبال می کند و کار او به منزله یک کوشش دائم به سوی فرم آزاد از تمام لحاظ است؛ تلاشی که درک آن برای بسیاری از افراد مشکل است. وی در آرا و اندیشه های خویش از فیلسوف فرانسوی، ژاک دریدا بسیار بهره جسته و نظریه ساختار شکنی در متن را در معماری وارد کرده و سعی می کند به مفاهیم و فضاهای جدیدی در معماری دست یابد.آنچه در معماری آیزنمن، بسیار مورد توجه قرار می گیرد، تجزیه کردن فرم معماری از دیدگاه علمی و نظری است که متاسفانه بعد از ساخت بناهای وی، از لحاظ منتقدین و استفاده کنندگان برداشت و وجهه ای نا مناسب داشته است. 
 
به عنوان مثال دربنای مرکز هنری وکسنر «Wexner Center for the Arts» (1989-1983)، انتظار می رفت که به عنوان اولین بنای دیکانستراکتیویست عمومی، عنصری شاخص و منعکس کننده ایده های کانستراکتویستی در معماری باشد اما به خاطر غیر کافی بودن مشخصات مصالح، قرار گیری فضای نمایشگاه هنر های زیبا در معرض مستقیم نور خورشید و...، نتوانست انتظارات مخاطبین را از اولین بنای دیکانستراکتیویست عمومی برآورده سازد.پیتر آیزنمن، به عنوان مدیر مسئول مجله معماری و مطالعات شهری، با نام «تضادها»، بیشتر از سایر معماران در طراحی و بکار بردن دیالکت تضادها در معماری کار کرده است. با این که مجله چندی است که متوقف شده اما معماری معاصر دائمأ با به هم خوردگی ها، پیوستگی، ناپایداری و بی ثباتی که معمولأ در کار آیزنمن اتفاق می افتد، طنین انداز بوده است. 
 
وی برنامه طراحی خود را برتئوری به دست آمده از اصول و عقاید معماری موجود در دنیای خارج و به طور قابل توجهی در فلسفه و زبان شناسی بنیان نهاده است و فرمولاسیون های به طور فزاینده پیچیده ای را در رابطه با فرآیندهای طراحی معماری مخصوصأ در رابطه با نقش ساختمان در جوامع پیشرفته امروزی ارائه کرده است.اگرچه مفاهیم معماری که آیزنمن از آنها سخن می گوید، در طرحها و بناهای او به آسانی آشکار یا قابل مشاهده نیستند، ولی نسخه اصلی پیشگامان این سبک از لحاظ ادبیات معمارانه و تئوری های خاص آن به خود آیزنمن بر می گردد. وی به عنوان یک پست مدرنیست حساس طبقه بندی شده و فعالیتهای ادبی، طرح ها و بناهایش، او را در زمره چنین طبقه ای قرار می دهد که معماری را به عنوان متن در نظر گرفته است. 
 
طرح های او بنظر می رسد که مثل جامعه،خودش به تنهایی در یک حالت پدیداری ثابت یا حرکت و جنبش در یک پیشگرایی به سوی یک جریان جدلی از تضاد و فعل و انفعال پایه ریزی شده باشد.با وجود آنکه سیاست پست مدرنیست یا سیاستهای دیکانستراکشن،دیکانسترالیسم یا پست استراکچرالیسم،تباهی و فروپاشی نمادگرایی و ساختار موجود را ترویج می دهد، ولی آیزنمن هیچ جایگزینی نهایی را نوید نداده و یک کار تازه و جدیدی را پیشنهاد نمی کند.آیزنمن از یک سری ساختار شبکه ای استفاده می کند که ایده اصلی او را سامان می دهد.او همچنین از یک سری جعبه هایی با خطوط مستقیم شبیه خانه هایی که در آن ها او طرحهای ابتکاری گوناگون را بررسی می کرد و به هم مرتبط می کرد.
 
 
بناها به طور خود مختار، خود مرجع و مستقل از زمینه انسانی یا عملکردی مثل عملکردهای فراگیر ریاضی دیده و تجربه می شوند.ساختارها کاملأ منطقی هستند ولی عاقلانه تر آن است که کاملأ خود مرجع باشد و به طور آگاهانه حساسیتهای انسانی، ظرافت، زیبایی و راحتی را بوجود آورد.
 
 
مرکز هنر های بصری وکسنر ، کلمبوس ، (1989 – 1983)آیزنمن مرکز هنری وکسنر را در سالهای «1989-1983» در دانشگاه ایالت اوهایو طراحی کرد که هر دو نماد «دیکانستراکتیویسم»در معماری هستند. زمانی که ساختمان در سال 1989 تکمیل شد، موزه هنر مدرن در نیویورک،دیکانستراکتیویسم را به عنوان سبک متداول کرده بود با نمایشگاه سال1988 وکاتالوگ معماری دیکانستراکتیویسم،که در آن کارهای آیزنمن در کنار کارهای فرانک گهری و رم کولهاوس و دیگران مشخصه آن بودند. . پروژه مركز وكسنر كه نماد معماري ديكانستراكشن است، توسط آيزنمن طراحي شد و از تكنيك پالیمسست استفاده کرده است. قلعه را از لايه هاي تاريخ سايت بیرون کشید. او در مطالعه تاريخ سايت متوجه مي شود در گذشته قلعه ای نظامي در نزدیکی آن سايت وجود داشته، سپس او نمادي از آن قلعه را در سايت قرار ميدهد و شكافي در درون آن ايجاد مي كند به نوعي آن قلعه را واسازي مي كند.
 
 
 
 
با رويكرد ديكانستراكشن آن را طراحي مي كند. سپس با ایجاد یک راهروي سراسري و شيشه اي کل پروژه را سازماندهی نمود. آیزنمن در این پروژه هم عملكرد را به تمسخر گرفت. مثلا کارفرما یک گالری نقاشی می خواست، اما آيزنمن گفت به جاي تابلو های نقاشی، مجسمه به نمايش بگذاريد چون این گالری تماما شیشه ایست و مکانی برای نصب تابلو نقاشی ندارد. اين پروژه نماد شاخصي از كارهاي او در زمينه ضد عملكرد گرايي است. ضمنا مفاهيمي نظير ستون را به ستون معلق و تزیینی و تير را به تير دكوراتيو تغيير داد. پروژه دیگر مركز گردهمايي كولمبوس از آثار آیزنمن است. به موازات اين پروژه مبحث فولدينگ مطرح مي شود. ژيل دلوز بحث فولدينگ را در فلسفه مطرح كر. او انديشه افلاطون را نقد مي كند. او عقيده دارد كه افلاطون يك ساختار عمودي را در انديشه پايه گذاري كرد و معتقد است راههاي موازي زيادي براي شناخت پديده ها وجود دارد. 
 
و....